Zorg op de grens
‘Ik sta stil bij alle zorgverleners die diensten draaiden van twaalf of vijftien uur om de eerste coronagolf af te slaan. Zij probeerden uit alle macht te redden wat er te redden viel, maar ze moesten toezien hoe mensen onder hun handen stierven.
‘Iemand die stabiel was, kon ineens toch overlijden’
Begin april 2020 maakte ik voor de Volkskrant een serie portretten van zorgverleners op de ic in twee Brabantse ziekenhuizen. Het was begin april 2020, zes weken na carnaval. Om zes uur ’s ochtends kwamen de artsen, verpleegkundigen en arts-assistenten uit de nachtdienst en stond ik klaar om ze een voor een te fotograferen. Het viel me op hoe moe ze waren. Ze hadden er een hele lange dienst op zitten.
Een jonge arts vertelde me dat hij die nacht twee mensen verloren had, waaronder een man van 37 jaar. De man liet een vrouw en een dochtertje van 7 achter. Ik zag de tranen in de ogen van de jonge arts schieten en voelde de ellende. Toen hield ik het ook niet droog.
Militaire operatie
Je kon die periode vergelijken met een militaire organisatie. Een land valt je aan, en je moet alle zeilen bijzetten om de eerste aanvalsgolf af te wenden. Het is improviseren en hard werken. Mensen draaiden diensten van 15 uur, alle zeilen werden bijgezet. Later kwamen er goede protocollen en reguliere diensten van acht uur, maar in die tijd was het nog vers. Het was het gevoel van hulpeloosheid van de verpleging dat me raakte. Ze deden alles wat ze konden: op de buik leggen, in coma brengen, medicijnen geven, maar de mensen gingen gewoon dood. Iemand kon de hele nacht stabiel zijn en dan ineens binnen een half uur verslechteren en overlijden.
Voor mij zijn de zorgverleners helden. Een boei. Mensen op wie je kunt vertrouwen. En bovenal professionals. Het zijn mensen die op een goede manier proberen er het beste van te maken, ondanks de onbekendheid met het virus. Toen er geklapt werd voor de zorgverleners, kon ik jammer genoeg niet meedoen. Maar in mijn hoofd klap ik vaker voor ze, wanneer ze een familielid of mijzelf helpen. Ik heb heel veel respect voor de zorg.’
‘Hun gevoel van machteloosheid raakte me’
Verteller
Jiri Büller (50 jaar)
Fotograaf