Voedselbos Curaçao
‘Ik sta stil bij Benjamin Visser, omdat hij een groentetuin aanlegde in een wijk waar mensen geen geld hadden om eten te kopen.
‘Een eiland dat afhankelijk was van toerisme, werd afhankelijk van voedselpakketten’
Op Curaçao draait de economie voor negentig procent om toerisme, maar door de pandemie bleven de toeristen weg. Mensen in de arme wijken werden hierdoor het hardst getroffen. Bij elke lockdown zaten ze werkloos thuis. Ze hadden geen vangnet en waren afhankelijk van voedselpakketten. Benjamin wilde daar verandering in brengen. Midden in een van de armste wijken van Willemstad begon hij groente te verbouwen.
Ik ontmoette Benjamin, omdat ik een documentaire maakte over de gevolgen van de coronacrisis op het eiland. In het begin was ik sceptisch. Ik dacht: daar heb je weer zo’n betweterige, witte man die naar Curaçao komt om mensen zogenaamd te redden. Maar hij ontkrachtte al mijn vooroordelen. Benjamin spreekt vloeiend Papiamento en woont daar in de buurt. Hij is een echte Curaçaoënaar, een kind van het eiland.
Veel buurtbewoners geloofden in eerste instantie niet in een voedselbos, maar daar trok Benjamin zich niks van aan. Op een stukje grond dat niemand gebruikte, begon hij gewoon te zaaien. Het leek wel een stuk woestijn waarin hij stond te ploeteren. Voorbijgangers bleven verbaasd staan. ‘Wat is die man aan het doen?’, vroegen ze zich af.
Benjamin wilde ervoor zorgen dat mensen gratis eten konden plukken. Hij nodigde iedereen uit om te helpen en legde uit hoe je moest planten. Na een paar regenbuien begon er tot ieders verrassing groente en fruit te groeien. Dat gaf buurtbewoners vertrouwen en steeds meer mensen kwamen helpen. Ook op andere plekken in de stad begon Benjamin met bewoners te tuinieren.
Mijn twijfel verdween toen ik zag hoe de buurt Benjamin en zijn project omarmde. Deze stadstuinen zorgen er niet voor dat Curaçao helemaal zelfvoorzienend is, maar het heeft mensen wel geholpen. In een tijd van nood was er groente en fruit die je met elkaar kon delen.
Benjamin bracht geen voedselpakketten, maar deelde kennis over hoe je je eigen eten kunt verbouwen. Dat is van onschatbare waarde. Hij gaf terug wat verloren dreigde te gaan op het eiland, namelijk een vorm van zelfredzaamheid. In een uitzichtloze situatie liet Benjamin zien hoe je voor jezelf kunt zorgen en minder afhankelijk bent van anderen. Hij zei: ‘Luister, als je dit doet in je eigen wijk, dan groeit er iets. Daar kun je trots op zijn, want dat heb je zelf hebt gedaan.’’
‘Steeds meer mensen kwamen helpen’
Verteller
Wensly Francisco (43 jaar)
Programmamaker en schrijver