Verplicht gescheiden

‘Ineens was hij afgesloten van de buitenwereld’

Het verpleeghuis had een zwaaiplek geïnstalleerd met een afscheiding van plexiglas. Het weerzien was emotioneel. Reinoud was heel blij om me weer te zien. Hij viel bijna van zijn stoel toen hij opstond en probeerde me aan te raken en te omhelzen. We hielden onze handen tegen elkaar aan, met het plexiglas ertussen.

Vóór corona kwam ik heel veel bij hem. Ik was ook actief op zijn verpleegafdeling. We hadden een familie-app en we ondersteunden de zorgverleners. Met corona viel alles plotseling weg en mocht ik hem niet meer zien. 

In eerste instantie was dat een opluchting, want het mantelzorgen viel me zwaar. De ziekte van Reinoud duurde al dertien jaar. Het was zo intensief. Ik raakte mezelf kwijt. Zijn pijn werd mijn pijn; zijn onvermogen werd mijn onvermogen. Ik probeerde het voor hem op te lossen, maar dat kon natuurlijk niet. Dat vrat energie. Met de komst van de corona-lockdown hoefde ik me even niet met hem bezig te houden. Ik mocht het niet en ik kon het niet.

Bezoek met afstand

Toen we elkaar weer zagen, herkende hij me meteen. Hij was echt heel blij, maar hij kon niet naar me toe. Dat was zo verdrietig. Op een gegeven moment wilde hij weer naar binnen. Nadat hij vertrokken was, bleef ik alleen achter en ben ik in huilen uitgebarsten.

Reinoud is niet aan corona overleden, maar indirect wel. Corona heeft het ziekteproces versneld. Alle uitstapjes vielen weg en vrienden kwamen niet meer op bezoek. Ineens was hij afgesloten van de buitenwereld. Hij leed daar erg onder en had er geen zin meer in. Je kunt je dus afvragen of zijn overlijden erg was.

Dat we bij zijn overlijden aanwezig konden zijn, was fijn. Onze zonen en ik stonden rond zijn bed en hielden zijn handen vast. Maar het blijft een dubbel gevoel. We missen hem erg.’ 

'Zijn pijn werd mijn pijn; zijn onvermogen werd mijn onvermogen'