Vechten voor lucht en leven
‘Ik sta stil bij mijn vader, Peter Lemmens. Hij kreeg ernstige corona. Ruim 32 dagen hielden ze hem in slaap op de ic, aan de beademing. De artsen waren eerlijk: de kans dat hij het niet zou overleven was groot. Maar zijn hart tikte nog, dat gaf ons hoop. Na 25 dagen kwam er een kantelpunt. Op deze foto wordt hij van de beademing gehaald. We zijn enorm dankbaar dat we hem nog bij ons hebben.
'Hij kreeg het benauwder en benauwder. Voor de artsen was het een raadsel waar dat vandaan kwam.'
Eind januari 2021 werd mijn vader niet lekker. Het was corona. In de loop van de week werd hij benauwder. In het ziekenhuis kreeg hij extra zuurstof. Even leek het beter te gaan, maar toen ging het mis. Hij bleek bloedpropjes in zijn arm te hebben. Hij werd geopereerd, maar hij kreeg het benauwder en benauwder en de bloedpropjes bleven terugkomen. Voor de artsen was het een raadsel waar dat vandaan kwam. Zijn toestand verslechterde. Ik sliep inmiddels bij mijn moeder en om de drie uur belden we naar de ic. Ook ’s nachts. Overdag gingen we naar hem toe. Mijn zus kon niet mee, zij was zwanger.
Meer dan een griepje
In een dagboek schreef ik de waardes van het apparaat. Iedere dag. Je houdt je vast aan ieder cijfertje. Maar ik deed het ook voor hem. Voor als hij het zou overleven. Een maand lang werden we heen en weer geslingerd. De artsen zeiden dat ze alles zouden doen, ook vanwege zijn leeftijd. Maar zijn kansen leken ook te verslechteren, omdat hij eerst achteruit ging in plaats van vooruit. Hoe langer aan de beademing, hoe groter de risico’s.
Ik was boos en gefrustreerd als ik mensen hoorde zeuren dat ze niet naar een festival konden of dat het maar een griepje is. Of dat alleen mensen die ongezond leven corona krijgen. Mijn vader was 62 en bewoog regelmatig. Het voelde heel oneerlijk, waarom hij nou? Toen hij van de beademing gehaald werd, was hij vermagerd en zijn spierkracht was weg. Gisteren was ik even bij mijn ouders. ‘Hoe gaat het pap?’, vroeg ik. ‘Slecht,’ antwoordde hij. ‘Ik sta al moe op.’ Hij heeft een klapvoet doordat zijn been op de ic bekneld zat. Lopen gaat moeilijker en ook denken gaat soms trager. Hij kijkt naar wat hij heeft ingeleverd, maar wij dachten dat we hem kwijt waren. Wij zien vooral wat we terug hebben gekregen.’
'Om de drie uur belden we naar de ic. Ook 's nachts.'
Verteller
Malou Lemmens (31 jaar)
Dochter van Peter Lemmens
Maatschappelijk werker in een verpleeghuis