Troost

'Dit was zwaarder dan welke tenniswedstrijd ook'

De coronatijd was bizar. Ik verloor mijn beide ouders, mijn schoonouders, mijn zwager en heel goede vrienden. Een tsunami was het. Sommigen stierven direct als gevolg van corona, anderen aan onderliggend lijden. Mijn ouders, die 65 jaar samen waren geweest, hebben geen afscheid kunnen nemen van elkaar.

In die tijd kreeg mijn vrouw Ellen ook nog te horen dat ze borstkanker had. Haar situatie is nu stabiel gelukkig. Een groot deel van mijn leven heeft in het teken gestaan van rolstoeltennis aan de top. Daardoor heb ik wel geleerd om door te gaan bij tegenslag. En geen zelfmedelijden te hebben. Maar dit was zwaarder dan welke tenniswedstrijd ook. Ik heb zo veel gehuild – het verdriet overvalt me soms nog. Maar hoe zwaar al het verlies ook was, ik wist: ik moet wel blijven doorgaan, blijven geloven dat er ooit licht aan het einde van de tunnel komt. Dat kon ik niet alleen, ik heb hulp gezocht.

Troost en veiligheid

Een grote steun is daarnaast mijn hond Mats geweest. Hij gaf troost, heel veel troost, een gevoel van veiligheid. In deze tijd heb ik voor het eerst ervaren wat eenzaamheid is. Ik denk dat dat werd veroorzaakt door een gevoel van verlatenheid en de angst om alleen achter te blijven. De aanwezigheid van Mats verzachtte het. Het voelde alsof hij mij begreep. En omdat ik voor hem moest zorgen, moest ik wel in beweging blijven.

Mats is net zo gevoelig als ik. Met één verschil: een hond is heer en meester in het moment, die plant nooit vooruit. Ik was juist altijd bezig met ‘later’, ik had zo’n haast. Maar wat ik door het intensieve contact met hem in deze periode heb geleerd: later is nu.

Mats heeft in mijn leven eigenlijk het toptennis vervangen. Vroeger vroegen mensen altijd naar mijn prestaties op de baan. Nu vragen ze naar Mats. Iedereen kent hem, ze zien ons vaak in het bos en de winkel. Hij heeft nu zelfs een Facebookpagina met 1.600 volgers.’

‘Ik had angst om alleen achter te blijven’