Liefde in het verpleeghuis

'Wij zijn een familie die elkaar omhelst, dat kon toen niet'

Mijn ouders waren dol op elkaar. Omdat ze allebei dementeerden, konden ze samen naar het verpleeghuis. Een blessing in disguise. Wij, de drie kinderen, gingen heel vaak op bezoek. Met corona kon dat niet meer. Via videobellen en gesprekken over de heg en bij het raam hielden we toch contact. Mijn moeder werd heel ziek en kreeg een speciaal verpleegbed met zo’n hoge rand. Mijn vader sliep in dezelfde kamer, maar in een gewoon bed. Hij vond het niks dat mijn moeder in een ander bed lag. Op een nacht werd hij wakker en miste mijn moeder. De volgende dag vond het verplegend personeel mijn vader slapend bij mijn moeder in het eenpersoons verpleegbed. Een van hen maakte deze foto voor ons. Het is voor iedereen een raadsel hoe hij over die hoge bedrand is geklommen.

Mooiste herinnering

Mijn moeder overleed in juli 2020. Toen bleef mijn vader alleen achter. De regels van bezoek waren inmiddels soepeler, dus we zorgden dat er iedere dag een kind op bezoek was. De mooiste herinnering heb ik aan de keren dat ik met hem op de bank zat, de armen om elkaar heen geslagen, gewoon stil naast elkaar. Ik zei: ‘Ik hou van u pap.’ Hij antwoordde: ‘Ik hou van jou jongen.’

In januari 2021 kreeg mijn vader corona, een week voordat de bewoners ingeënt zouden worden. We mochten niet meer bij hem komen. We vonden het ontzettend naar dat hij alleen zou zijn en niet zou begrijpen wat er aan de hand was. Mijn broer besloot toen om met hem in quarantaine te gaan. Mijn vader is overleden aan de ziekte, maar voor ons was het heel bijzonder dat mijn broer bij hem was.

In de covidtijd hebben we op een wonderlijke manier afscheid moeten nemen van onze ouders. Wij zijn een familie die elkaar omhelst en dat kon niet. Maar covid heeft ook laten zien dat je ondanks de beperking toch altijd middelen kunt vinden om vorm te geven aan de onderlinge betrokkenheid.’

'Ik zei: ‘Ik hou van u pap.’ Hij antwoordde: ‘Ik hou van jou jongen.’