Jongeren in de knel
‘Ik sta stil bij mijn zoon Pepijn en via hem bij alle jongeren. Pepijn overleed op 16 januari 2021. Op een koude winteravond werd hij gevonden. Alleen in een tentje in een bos in Amsterdam-Noord. Alles wijst erop dat hij een tripje wilde maken, een gelukzalig gevoel ervaren. Hij had een barbecue bij zich om warm te blijven. Maar de combinatie van drugs en koolmonoxide werd hem fataal. Hij werd 14 jaar.
‘Ik ook van jou, mama.’ Dat was het laatste contact.
Pepijn was een levenslustige jongen. Hij zat op het gymnasium, maar door de coronacrisis kon hij vaak niet naar school. In het begin juichte hij de lockdown toe, omdat hij veel vrijheid kreeg. Hij stortte zich op pianospelen en bouwde zijn kamer om tot fitnessruimte. Maar al snel bekoelde dat enthousiasme. Hij miste zijn vrienden en had moeite met online onderwijs. Ik zag dat hij met zijn ziel onder zijn arm liep, maar de vinger op de zere plek leggen was moeilijk. Hij was niet zozeer ongelukkig, maar hij vond het leven sáááái.
Op zoek naar vrijheid
Op zijn kamer trok hij zich steeds verder terug. Liggend op zijn bed vond hij afleiding met gamen, filmpjes en instagrammen. Zijn dag-en-nachtritme veranderde. Te laat opstaan, suffig door de dag heen komen. Als ouders juichten we het toe dat hij af en toe een rondje fietste door de buurt. Ook als hij ’s avonds wegging dachten wij: gelukkig een beetje buitenlucht en beweging. Achteraf gezien was hij waarschijnlijk op zoek naar een plekje voor wat zijn laatste avontuur zou worden. Hij zocht en vond iets wat spannend en spicy was. Zijn overmoedige puberbrein kon de gevolgen ervan helaas niet overzien.
Op die bewuste avond ging hij ook alleen naar buiten. Bij de deur omhelsde zijn moeder hem. Ze zei: ‘Ik hou van jou.’ Pepijn antwoordde: ‘Ik ook van jou, mama.’ Dat was het laatste contact.
Zijn dood roept vragen op. Waaraan is hij overleden? Aan koolmonoxidevergiftiging? Drugs? Of is het toch het gebrek aan structuur? Het gemis van écht contact? Aan de saaiheid van online school? Zegt u het maar. Er zijn zo veel interpretaties te geven, maar ik voel dat onze pubers kwetsbaar zijn. Hun onderliggend lijden is van een andere orde dan dat van senioren, maar zeker zo zorgwekkend. Pepijn werd gevonden met een mondkapje in zijn broekzak. Hij hield zich aan de regels om ouderen te beschermen tegen het coronavirus. Maar zijn oma zei: ‘Ik was graag in zijn plaats gegaan.’
Heel veel opa’s en oma’s zullen er zo over denken. ‘De jeugd heeft de toekomst’ luidt een gezegde, maar we vergeten dat onze jongeren de toekomst zíjn. Laten we goed nadenken wat we elkaar en onze kinderen aandoen met ingrijpende maatregelen om een virus uit te bannen. Een virus waar zij zelf nauwelijks last van hadden.’
‘Zijn dood laat zien hoe kwetsbaar jongeren zijn’
Verteller
Gaston Remmers (58 jaar)
Vader van Pepijn Remmers
Socioloog en directeur Stichting Mijn Data Onze Gezondheid
Gaston vertelt verder. Luister hieronder mee.
Jongeren in de knel
Plotseling schiet het beeld van
een engel nu in mijn hoofd,
maar niet in de betekenis van hij
zit daar in de hemel.
Maar wel van dat ie met dat soort
energieën rond zwabbert.
Heel beweeglijk, heel fluïde, heel zacht.
Hij kon ook met het grootste gemak.
een een ongeluk veroorzaken of
iets onhandigs doen. Dan zei hij nou, ja sorry. Zo van ja. Nou ja, dit is het dan.
Hij vindt het echt oprecht jammer
dan dat het gebeurd is, maar niet van ja,
de wereld staat op zijn kop of
het is heel ernstig of ja dat is dan gewoon zo gebeurd.
En ik denk zo dat die in de laatste
minuten van
zijn overlijden ook zoiets heeft
gevoeld.
Dat hij voelde dat het leven uit
'm gleed. Die koolmonoxide.
Die heeft bezit van
hem genomen en
hij voelde ik kan niet meer terug
wat daar gebeurd is. Maar wacht even,
dit is niet helemaal wat ik zocht,
maar in combinatie
met de drugs die ie nam had ie
de power gewoon niet meer.
En dat ie het voelde van oh
nee, dit heb ik niet gewild. Foutje. Sorry papa en mama.
Ja...
Ik weet natuurlijk niet of het
echt zo gebeurd is
maar dit zou heel goed bij 'm passen.
16 januari 2021,
toen wij op het politiebureau waren
Om te vertellen dat hij voor de
tweede keer vermist was.
in zes dagen tijd, zeven dagen
tijd.
Toen opperde z'n moeder van zullen
we niet een
berichtje in de app zetten en de
in de buurt app?
En de buurt is massaal uitgetrokken
en 40 minuten later hebben ze 'm gevonden.
En toen ging het allemaal heel
snel.
Ik ben toen als een idioot
op de fiets daarheen gereden.
Niet wetende hoe hij eraan toe
was.
En ik ging kermend en jankend achter
die buurtgenoot
aan door de bosrand heen gehold
naar zijn stervens plek toe.
En ik moest voordien kiezen tussen
janken en hollen
en dat ging niet samen en m'n maag
draaide om.
Ik kon gewoon heel goed die energie
voelen
die ik vaker op televisie zag.
Maar dan waren het mensen die in
de puinhopen
van een aardbeving of een watersnood
aan het zoeken waren.
Naar resten van hun dierbaren onder
het steen, bij wijze van spreken.
Nou een dergelijke energie voelde
ik van ahhh
waar is m'n zoon, m'n kind. Wetende dat
er iets heel erg is,
maar je weet nog niet wat en nou ja...
Zo kwam ik aan op die plek en daar
stond de politie.
Inmiddels was het afgezet met politie-lint.
Ik mocht er ook niet bij.
Pepijn was inmiddels al afgevoerd
met de ambulance.
Toen mocht nog niet officieel
gezegd worden dat ie gestorven was,
want dat bericht kregen we dan
formeel op het...
...politiebureau waar we toen heen
zijn gereden.
Nou ja, daar stonden allemaal buurtgenoten
en die heb ik allemaal één voor één omhelsd.
En iedereen voelt gewoon wat er gebeurd
is en niemand...
...spreekt erover en iedereen weet
het en je kijkt elkaar aan.
Dat weten dat is een weten wat
niet gezegd hoeft te worden.
Wat ook evident is dat ik door
stil te staan bij...
...Pepijn niet alleen bij hem stilsta.
Want ik heb onmiddellijk gevoeld
dat met zijn...
...dood eigenlijk duidelijk werd
dat hier ook
een deel van onze jeugd sterft.
Ja, de pijn die ik voel, behalve
de pijn om mijn zoon,
is dat we als maatschappij echt
onvermogend zijn geweest
om rekening te houden met wat
de jongeren...
...eigenlijk nodig hebben en wat
de jongeren voor ons betekenen.
We hebben plat gezegd de jeugd
en daarmee ook letterlijk de toekomst veronachtzaamd.
We zijn heel erg bezorgd geweest
om de ouderen.
Terecht, maar dat is zo... Hoe vreemd
het ook klinkt, is ook een soort kortetermijndenken.
Begrijpelijk wederom, maar...
we hebben het vermogen ontbeert
om te zien. Wat betekent deze crisis nu?
Hoe gaan we om met met sterfgevallen
waarvan we weten dat die gaan komen?
En wat is nu echt belangrijk? Hoe
leggen we hier de fundamenten?
Hoe haal je uit zo'n crisis de
fundamenten voor...
...een maatschappij die echt toekomstbestendig
is? Wat moet je echt redden?
Wat moet je echt bewaren opdat
we verder kunnen als samenleving? En waarin kunnen burgers, inclusief jongeren,
hun eigen verantwoordelijkheid
nemen om hier op...
...een invoelende manier
mee om te gaan?