In de teststraat

‘We hadden niet verwacht dat het zolang zou duren’

Voor de coronaperiode werkte ik als administratief medewerker bij een makelaar. Door de crisis raakte ik mijn baan kwijt. In mijn zoektocht naar ander werk, heb ik gesolliciteerd bij de GGD. Ik had verwacht dat ik kon ondersteunen met administratie, maar ik kreeg meteen een spoedcursus testen en bemonsteren. Opeens stond ik aan de frontlinie. Ik was niet de enige met deze carrièreswitch. In de teststraat werkten veel muzikanten en horecapersoneel. Allemaal mensen die door de coronacrisis hun beroep niet konden uitoefenen, maar ook niet doelloos thuis wilden zitten.

We wilden nuttig zijn, maar hadden niet verwacht dat de coronacrisis zolang zou duren. We werkten 55 uur per week. Toch klaagde niemand. We deden het met zijn allen om het virus tegen te gaan. Die saamhorigheid op de werkvloer zal ik niet snel vergeten.

Verdriet in de auto

In de teststraat maakten we van alles mee. Ik heb veel zieke mensen gezien in een pyjama op de achterbank in een auto. De meesten lieten de test gelaten toe. Soms waren mensen bang voor die wattenstaaf in hun neus. Een enkeling werd door die angst zelfs agressief.

De persoon die mij het meest is bijgebleven is een 40-jarige man. Hij kwam met zijn auto aanrijden in de teststraat. Vlak voordat ik hem ging testen begon hij hartverscheurend te huilen. Hij wilde naar zijn overleden moeder toe, maar mocht daar alleen naartoe gaan als de uitslag van zijn coronatest negatief was. Het verdriet van die man raakte mij. Op dat moment realiseerde ik mij hoe belangrijk deze test voor sommige mensen was.

Door de coronacrisis heb ik ontdekt dat ik graag mensen help met vaccineren en testen. Ik werk nog steeds voor de GGD.’

‘Ze zaten vaak ziek en in pyjama op de achterbank’