De ic-crisis
‘Ik sta stil bij de mensen die geholpen hebben bij het transport van coronapatiënten tussen de ziekenhuizen en het gevoel van saamhorigheid dat heerste.
‘Vanuit het Noorden reden we naar Breda’
Halverwege maart 2020 kwam het verzoek uit het zuiden aan ic’s elders in het land om patiënten over te nemen, vanwege de enorme toename van de ic-belasting daar. De druk in het zuiden was in korte tijd zo groot geworden dat er simpelweg geen bedden meer waren.
Bij ons ging er al snel een lampje branden. De drie noordelijke ambulancediensten hebben de beschikking over een bus waarin zes patiënten kunnen liggen. Bij grootschalige incidenten in Noord-Nederland kunnen ze die inzetten om patiënten te verzorgen, maar hij was niet ingericht om patiënten te vervoeren. In twaalf uur tijd hebben we de bus kunnen aanpassen voor een transport van zes ic-patiënten. Voor de veiligheid van het personeel, dat vrij moet kunnen bewegen - en de patiënten - is gekozen voor een transport onder politiebegeleiding.
Vermoeide collega’s
Samen met drie artsen en een verpleegkundige reden we de volgende ochtend naar het zuiden. Onderweg hebben we bij een tankstation twee bewakingsmonitoren opgepikt van een behulpzame fabrikant. De ernst van de situatie werd voor ons, hulpverleners uit het noorden, duidelijk toen we een stap zetten in het ziekenhuis van Breda. We zagen een overvolle ic en heel vermoeide collega’s. Het was heftig om met eigen ogen te zien hoe hoog de nood was.
De patiëntenspreiding was cruciaal op dat moment. Reguliere ambulancediensten, mobiele intensive care units en helikopters zorgden ervoor dat patiënten door heel Nederland werden verspreid en dat ze van Nederland naar Duitsland werden vervoerd. Wij reden met zes patiënten in de bus terug naar Groningen. Met behulp van de politie liep het als een zonnetje. Midden in de nacht hebben collega’s van de facilitaire dienst de bus schoongemaakt voor het volgende transport.
Tijdens de coronacrisis hielpen veel mensen anderen buiten de gebaande paden om. Collega’s, ambulancediensten, facilitaire diensten, de politie, de industrie: je stond er samen voor en je deed het met elkaar. De ic-bus was daar een goed voorbeeld van.’
‘Het was heftig om die overvolle ic te zien’
Verteller
Ellen Weelink (48 jaar)
Anesthesioloog en medisch coördinator van het Mobiel Medisch Team Groningen