Begrafenis in coronatijd
‘Ik sta stil bij mijn moeder Mien Savelkouls-Van Ooijen, die in het begin van corona stierf en niet de begrafenis kreeg die ze verdiende. Er mochten maar 30 mensen bij de begrafenis aanwezig zijn, waardoor het dorp haar niet de laatste eer kon bewijzen. Dorpsgenoten hebben toen een erehaag gevormd langs de weg. Dat deed ons als familie heel goed.
‘De regels voor de begrafenis werden steeds strenger’
Mijn moeder was een karakteristieke vrouw. Ze had 95 jaar in Appeltern gewoond en was belangstellend, had in alle verenigingen gezeten en schreef jarenlang voor het dorpsblaadje. Iedereen kende haar en zij kende de hele geschiedenis van het dorp.
Toen corona uitbrak, zat zij net een half jaartje in een verpleegtehuis. Ineens werd ze heel ziek en binnen een paar dagen was ze overleden. Normaal wordt een bewoner in het tehuis opgebaard, maar mijn moeder moest direct het verpleeghuis verlaten. In het uitvaartcentrum hadden we een thuiskamer met haar spulletjes ingericht, om alle mensen te ontvangen die afscheid van haar wilden nemen. Maar de regels werden steeds strenger en er mochten uiteindelijk maar twee personen per keer komen. Omdat we geen thee of koffie meer mochten schenken, hebben we een mand met appels bij de deur geplaatst. Mijn moeder was gek op appels en heeft altijd voor iedereen appels geschild.
Het hele dorp langs de weg
Ook een begrafenis voor het hele dorp in de kerk mocht niet. We besloten dat we toch een mis gingen doen. Mijn moeder hielp jarenlang met poetsen in de kerk en ze zat in het kerkkoor. Ze had graag een gezongen mis gewild met haar geliefde koor. Dit kon helaas geen doorgang vinden. Wij zijn met z’n vijven thuis, dus met alle gezinnen en een tante en een oom, zaten we al aan de 30 personen. Toch hebben we haar in kleine kring een mooi afscheid kunnen geven in de kerk.
Toen we uit de kerk kwamen, stonden er dorpsgenoten langs de kant van de weg, dat was heel bijzonder. Het was spontaan ontstaan, via de tamtam van het dorp en een oproep op Facebook. We reden door het dorp, langs haar broer die ziek was. Het is toch zijn zus, die hij niet begraven kon. Daarna reden we via haar huisje naar het kerkhof. Dat was heel emotioneel. Als iemand zo oud is, neem je afscheid van die persoon, maar die persoon neemt ook afscheid van het dorp.’
‘Ze had zo graag een gezongen mis gehad’
Verteller
Albertine Roffelsen-Savelkouls (64 jaar)
Dochter Mien Savelkouls-Van Ooijen
Intern begeleider