Schier werd Salou
‘Ik sta stil bij de gemeenschapszin op Schiermonnikoog. We noemen dat hier gemienschapsgefúel. Op ons eiland wonen veel ouderen die kwetsbaar zijn. Er is geen verzorgingstehuis, dus we zijn aangewezen op de thuiszorg, buren en vrienden. Ook als er geen crisis is. In de coronatijd waren we heel voorzichtig om de ouderen te beschermen. Iedereen kent elkaar op het eiland en niemand wilde de bron zijn van een coronabesmetting.
We probeerden met z’n allen Schiermonnikoog zo lang mogelijk coronavrij te houden. Dat gaf soms spanningen. Sommige eilanders vroegen aan de eigenaren van recreatiewoningen om van het eiland te gaan. Maar die situaties zijn niet uit de hand gelopen. In oktober 2020 hadden we onze eerste coronabesmetting, als laatste gemeente van Nederland.
Een coronapatiënt kreeg een bloemetje of een kaartje aan de deur. Als iemand in het ziekenhuis lag op het vasteland, dan werd dat in het kerkblad genoemd. Ook in de supermarkt werd het adres opgehangen van de plek waar de zieke heen was gebracht. In de ziekenhuizen was het duidelijk welke patiënten van het eiland kwamen, want bij hen hing de hele wand vol met kaarten.
De loyaliteit onder eilanders is sterk, maar ook bij de toeristen. Ze komen altijd terug naar Schiermonnikoog vanwege de natuur en de gemoedelijke sfeer. Ik woon hier al mijn hele leven en ik ken de terugkerende toeristen allemaal. Sinds een aantal jaren ben ik met pensioen en besteed ik mijn dag het liefste buiten op het strand met vissen. Dan maak ik ook graag een praatje met voorbijgangers en vertel ik leuke anekdotes over het eiland.
Lawaai op straat
Toen tijdens de pandemie het reizen en vliegen werd beperkt, kwamen er veel nieuwe mensen naar Schiermonnikoog. Het werd gezien als een veilige plek om vakantie te vieren. Het waren toeristen die normaal gesproken naar Spanje gingen om te feesten. We noemden hen het Salou-publiek. Het was een heel ander soort toerist dan die we kenden. Ze klaagden dat de supermarkt te vroeg dichtging; ze maakten lawaai op straat en commandeerden het personeel in de horeca. Toen de coronamaatregelen werden opgeheven, waren we opgelucht dat we ons eigen publiek weer terugkregen.
Ik ben geboren op Schiermonnikoog en ik geniet nog steeds van dit eiland, van de natuur, maar ook van de verbondenheid met de mensen. Een vakantieganger zei laatst met enige jaloezie: ‘Realiseer jij je wel, dat je op de plek woont waar ik het hele jaar naar uitkijk?’ Dan dringt het even tot me door wat een geluk ik heb.’
'Toen de coronamaatregelen werden opgeheven, waren we opgelucht dat we ons eigen publiek weer terugkregen.'
Verteller
Sytze Schut (80 jaar)
Eilandbewoner Schiermonnikoog