Ongelijkheid

Sinds corona is het aanpakken van ongelijkheid een prominent onderdeel van beleid. Meer beleidsmakers hebben de ogen geopend en beseffen dat ongelijkheid een zaak is die iedereen aangaat. Dat komt omdat andere mensen tijdens corona eindelijk ook eens meemaakten wat ongelijkheid is. Ach, wat een ongemak was dat voor hen. En toen kwamen de Black Lives Matter-demonstraties.

Had het zo’n vlucht genomen, als George Floyd op een ander moment publiekelijk was vermoord door een politieagent? Dergelijk politiegeweld gebeurde regelmatig, maar nooit eerder deden zo veel mensen mee met onze demonstraties.

Mensen van Afrikaanse afkomst ervaren ongelijkheid al lang. Zwart zijn is vaak crisis ervaren, maar men hoorde ons niet wanneer wij het aankaartten. Men luistert sinds corona wel, omdat wat met ons gebeurde, met iedereen gebeurde.

De coronacrisis was een periode van angst, spanning en wantrouwen. Maar het was ook een periode waarin we meer naar elkaar omkeken. Bijvoorbeeld op 29 januari 2021, toen er een oproep werd verspreid onder jongeren in Amsterdam Zuidoost om mee te doen met de anti-lockdownrellen. Relschoppers hadden enkele dagen ervoor een teststraat in Urk afgebrand en nu wilden zij dat naar ons toe brengen. Op initiatief van de activisten Mitchell Esajas en Kunta Rincho, ging ik die avond samen met nog wat andere mannen de straat op om ervoor te waken dat onze jongeren niet gingen meedoen. En dat bleek helemaal niet nodig. Om acht uur, toen de rellen hadden moeten plaatsvinden, was het muisstil in Zuidoost.

Ik had vanaf het begin geweten dat er niks ging gebeuren. Zo zit Zuidoost niet in elkaar. En mensen van Afrikaanse afkomst weten dat wij wat voorzichtiger moeten zijn, omdat het systeem ons niet altijd rechtvaardig behandelt. Wij werden regelmatig gearresteerd wanneer we ons verzetten tegen zwarte Piet, tegen racisme. Daarom spraken we onze jongeren aan dat ze zich niet moeten laten verleiden tot meedoen met rellen. De lockdowns waren niks vergeleken met wat wij altijd meemaken.

Eigenlijk hebben we veel redenen om de straat op te gaan, maar we doen het vaak niet. Wij gaan de straat op tegen onrecht, wanneer criminelen vat krijgen op onze jongeren, tegen drillrap, tegen steekpartijen. Maar niet om ondernemers kwaad te doen of om bushokjes te slopen die onze oma’s en broertjes gebruiken.

De wijk kreeg nog complimenten van de politie. Dat wij stonden voor hoe we op elkaar moeten letten. De vraag is of mensen dat hebben kunnen vasthouden.’ 

Noot van de redactie: de auteur laat met Zwart/zwart het verschil tussen cultuur en kleur zien.

Verteller

Simion Blom (35 jaar) 

Politicus en voormalig gemeenteraadslid Amsterdam