Thuis werken
‘Ik sta stil bij de ouders van mijn leerlingen uit groep 6, die tijdens de schoolsluitingen het thuisonderwijs moesten begeleiden. Ik zag ouders met drie kinderen aan de keukentafel van wie één in groep 6 zat, één in groep 5 en één in groep 1. Die ouders moesten ook nog eens thuiswerken. Dat was voor hen gewoon niet te doen en dat vertelden ze me ook. Wij belden eens per week individueel met de kinderen en ouders. Ik hoorde dat het soms niet lukte met de lessen, dat ouders in conflict kwamen met hun kinderen. Dat is natuurlijk logisch als je hele dagen op elkaars lip zit en ineens de rol van leerkracht moet aannemen.
‘Elke week belden we 24 ouders’
Ouders stonden onder druk en hadden korte lontjes. Ze pakten het thuisonderwijs verschillend op. In sommige gezinnen hing de dagplanning op de koelkast met vaste tijden om fruit te eten of een rondje te lopen. Dat geeft natuurlijk structuur en houvast voor een kind. In andere gezinnen lieten ouders hun kinderen los. Daar was dan ook geen controle. Ouders communiceerden heel open met ons. Hoe leg je een som goed uit? Zij hadden vroeger een andere methode geleerd. Wij probeerden de ouders zo goed mogelijk te helpen. Kinderen nemen minder aan van hun ouders dan van ons. Dan vroegen de ouders of wij konden bijspringen.
Alarmsignalen oppikken
We vormden een stevige driehoek als leerkracht met het kind en de ouders. De wekelijkse gesprekken kostten veel tijd. We moesten elke week vierentwintig ouders bellen en niet iedereen nam meteen op. Maar het was heel goed dat we het deden, want we hielden zo goed zicht op de kinderen. In een logboek noteerden we bijzonderheden en die werden gedeeld met de intern begeleider. Zo konden we snel alarmsignalen oppikken. Een leerling die hele dagen alleen op haar kamer zat en met wie het zichtbaar niet goed ging, hebben we naar de noodopvang op school gestuurd.
Ik voel me als docent ontzettend verantwoordelijk, ik ben een echte schaapsherder. Ik wilde niet dat mijn leerlingen een achterstand opliepen, maar het was een uitzonderlijke tijd. Niet alles wat we aanboden, konden de ouders en kinderen doen. Dat begreep ik heel goed. We moesten prioriteiten stellen en de eerste was: het welzijn van het kind. De ouders waren over het algemeen heel erg betrokken. Ik heb bewondering voor ze. Het was een heftige periode die veel energie kostte, maar ik kijk er met trots op terug.’
‘Ouders stonden enorm onder druk’
Verteller
Chantal Krüger (31 jaar)
Groepsleerkracht basisschool