Grensverkenners

‘Humor helpt om te relativeren’

Wij hebben op een vestingwal in Terneuzen ooit samen met mijn broer twee oude panden gekocht. Van het ene maakten we een café met terras. Van het andere een piepklein theater, waar ik onder andere mijn try-outs als cabaretier kon houden.

Toen mijn vrouw in de zomer van 2020 verzuchtte dat ze bepaalde maatregelen niet kon volgen, zuchtte ik  met haar mee. Waarom, vroeg ze zich af, mocht je wel met zijn vieren in een auto zitten, maar slechts met zijn tweeën aan een tafeltje op het terras? Ik heb een column in de regionale krant. Daarin schreef ik gekscherend dat ik dan maar naar de autosloperij ging om een paar wrakken te halen. Die zou ik dan op haar terras neerzetten.

Wrak op het terras

Vlak daarna kwam ik een brandweerman tegen. Hij zei: ‘Als je die wrakken wilt, regel ik ze voor je.’ Op een vrijdag leverde hij er twee af op het terras, ze hadden de daken er keurig af gehaald. We plaatsten een berichtje op Facebook waarop je ze een pintje zag drinken in de auto. De reserveringen uit heel Zeeland stroomden binnen.

De actie was ludiek bedoeld en na het weekend zouden we de wrakken weer opruimen. Dit werd door de autoriteiten niet zo opgevat. Gelijk op de eerste dag kregen we te horen: die dingen moeten met spoed weg.

Daar was ik wel even pissig over. Moet je er zo hard in vliegen in een tijd waarin we als gemeenschap probeerden er iets leuks van te maken? Humor helpt je relativeren. Samen lachen geeft een gevoel van verbondenheid in een tijd waarin we zo veel op onszelf waren aangewezen.

Ik miste het zelf optreden in het theater enorm. Je ei niet kwijt kunnen, dat is niet goed voor een mens. Op het terras van het café van Monique kon ik nog wel met vrienden muziek maken op afstand. Omdat het ook een bron van besmetting kon zijn, vroegen we mensen om binnensmonds mee te zingen, of in de hoek van hun elleboog. Het leverde komische taferelen op. Nu draait het café weer als vanouds. Er zijn volop feesten en partijen. En een wrak, zo voelen we ons weer af en toe na een avondje doorzakken. We hoeven ze gelukkig niet meer op een terras te zetten.’ 

‘Wel met vier in de auto, maar niet op het terras’